Villa da Schio. Za co kocham historyczne ogrody włoskie.

villa da schio

Ogrody włoskie … piękno krajobrazu, zieleń, harmonia, spokój, szmer wody, lekki szelest liści, rozedrgane światło pod koronami drzew. Nuda. Piękna, cudowna ogrodowa, statyczna nuda.

Ogrody włoskie mają wiele twarzy. W zeszłym roku leczyłam nasze narodowe kompleksy udowadniając, że przeciętni Włosi nie mają wcale „lepszych” ogródków od Polaków. Ja jednak nie za bardzo lubię oglądać się na masowe gusta. Ja lubię to co mi się podoba (co nie znaczy, że musi i Tobie). Ja lubię klasykę (co nie znaczy, że nic poza tym nie lubię). Taką prawdziwą. Bardzo lubię ogrody historyczne i nawiązania do nich we współczesnej architekturze krajobrazu. Pod warunkiem, że projektant/właściciel vel autor kompozycji wie co robi (czytaj: faktycznie zna historię ogrodów i/lub rozumie to na co patrzy i kopiuje/zapożycza). Niestety wielu nie wie nadal, bo sprawne posługiwanie się klasyką to lata edukacji i hektary obejrzanych (na żywo) ogrodów historycznych i historyzujących. Bez tego cierpimy patrzą na nieszczęsne, nadęte, gipsowe barokka i rokokka w wersji economy. Aż zęby bolą i oczy wypadają. Nie tędy droga.

Proporcja, a co za tym idzie harmonia oraz umiar to cechy włoskich ogrodów które bardzo cenię. Z pozoru ogrody te wydają się wręcz nudne. Zachwyca mnie ich wyrafinowanie, spokój i harmonia. Włoskie ogrody historyczne są rasowe. Jak rasowe konie. Po postu mają to coś, tę iskrę, styl, klasę. Są jak stylowa kobieta. Stylowa, nie krzykliwa.

Na zdjęciach widzicie Villa da Schio pod Vicenzą. To prywatna rezydencja udostępniona do zwiedzania. Pełni także rolę pensjonatu i domu weselnego. Nie będę Was jednak męczyć Was historią miejsca i takimi tam. Najlepiej zerknąć do samego źródła: www.costozza-villadaschio.it

Takich miejsc są we Włoszech setki, jak nie tysiące. Villla da Schio to całkiem nowa rezydencja jak na włoskie standardy. Powstała zaledwie w XVIII wieku. Otacza ją klasyczny włoski ogród tarasowy nawiązujący do renesansowych rozwiązań kompozycyjnych. Klasyka klasyki. Bukszpan, woda, kamień, piękne osadzenie w otaczającym krajobrazie. Kilka komponentów. Naprawdę więcej nie trzeba. No może jeszcze dorzucę dbałość o detal i jakość wykonania. Takich miejsc są we Włoszech setki, jak nie tysiące. Starych, nowych, małych, dużych, mniej lub bardziej wypasionych. Łączy je jedno: piękno tkwiące w harmonii i prostocie ich kompozycji opartej o, zaledwie, kilka zręcznie użytych komponentów. Uwielbiam!