Tuje. A właśnie, że je lubię!

Bo ja tuje lubię. Zawszę lubiłam i będę lubić. Bo tuje to rośliny uniwersalne, banalne w uprawie, tanie, szybko rosnące, zimozielone, plastyczne, a do tego w ogrodzie można je wykorzystać na milion sposobów. Niemniej jednak wiele osób na słowo `tuja` reaguje wręcz wysypką… Dlaczego tak jest?

Bo ludzie sugerują się sztampą. Roślinę oceniają przez pryzmat jej wykorzystania w ogrodach przydomowych sąsiadów. A tu, nie będę owijać w bawełnę, dobrze nie jest. Bo tuja jest stosowana tak, że faktycznie często wygląda jak mały (bądź większy) koszmarek … I nie dość tego ten koszmarek powtarza się co chwila. Jak przez odbity na ksero. Faktycznie, można mieć dosyć. I faktycznie ten argument najczęściej słyszę: bo tuje są u każdego. Ja jednak pytam: i co z tego? Dla mnie to żaden argument, bo na tej zasadzie można negować i … trawę…  Bo problem nie tkwi w tym, że są, tylko w tym jak są.

Tak więc otaczają nas złe przykłady. Tuje stosowane na zasadzie: podaj dalej, lub jak kto woli ` to co u sąsiada`. I ja się nie dziwie, że nie chcecie mieć tego u siebie. Ja też bym nie chciała. W taki sposób.

Tylko, że jest jedno ale, to nie tuje wam się tak naprawdę nie podobają, ale wszystko to co z nimi kojarzymy, to jak je zwyczajowo postrzegamy. Tuje to rośliny obarczone. Synonim sztampowego ogrodu. Synonim bezguścia. Synonim przeciętności.

Tuje to rośliny, które trzeba odczarować.

Bo nie ma bardziej uniwersalnego zielonego tworzywa ogrodowego w polskich warunkach niż tuje! Polskie warunki klimatyczne niosą szereg ograniczeń dla stosowania roślin w ogrodach.Tuje należą do grupy tzw. roślin żelaznych, bezproblemowych, które w praktyce rosną same. 
Ja traktuje tuje przede wszystkim jako element kompozycji. Cenię szczególnie, za efekt zielonej (zimozielonej!) ściany, który można uzyskać z nich zaledwie po kilku latach przy odpowiednim cięciu. Stanowią wspaniałe, tło dla kompozycji rabat. Neutralne, zielone (wiecznie zielone!) tło. Doskonale aktorki drugiego planu. I tam jest ich miejsce. Oczywiście piszę i myślę o tych najbardziej tradycyjnych tujach w formie kolumnowej tj. Barabant czy Smaragd.

Bo inne formy i odmiany można również z powodzeniem wprowadzać do ogrodu. Tylko, że najczęściej nasze postrzeganie tui kończy się na tych wyżej wymienionych. Nawet nie mamy pojęcia, że istnieją jakieś inne formy i odmiany tego gatunku. A wiele odmian z powodzeniem można wprowadzać na rabaty, jako element kompozycji roślinnych. Tuje są też stosunkowo tanie. Tańsze (i to znacznie) od szlachetniejszego bukszpanu czy cisa. A do tego rosną znacznie szybciej. Mogą z powodzeniem w zastąpić te szlachetniejsze rośliny w kompozycjach przydomowych!
Tu moimi szczególnymi względami cieszą się regularne formy kuliste, które niebywale dobrze robią rabatom, zestawione z elementami wertykalnymi lub skontrastowane lekką formą naturalistycznych nasadzeń z ozdobnych traw czy lawendy lub szałwii.

Tuje trzeba umieć `ograć` w ogrodzie. Potraktować jako element większej kompozycji. Zestawić z innymi jej elementami. Wówczas przestanie przypominać martwe, zielone pionki rozstawione w grzecznym rządku przy płocie i stanie się zimozielonym atutem.
Jeśli macie ochotę dać szansę starej dobrej tui, koniecznie zajrzyjcie do moich wcześniejszych tekstów ( TU i TU), gdzie starałam się pokazać wszechstronność tej rośliny i zainspirować do jej stosowania w różnych formach.Ps. Tak. Rozmyślnie w tekście używam obiegowej nazwy tuja. Poprawna, polska nazwa tego gatunku to żywotnik(łac. Thuja).
Pss. Na zdjęciach widzicie (oprócz mojego kota 🙂 fragmenty mojego ogrodu, gdzie jak najbardziej mam tuje 🙂 Poświęcę mu odrębny wpis więc tym razem nie rozwodzę się nad nim. Jednak jak widzicie, tuje są w moim ogrodzie istotnym tworzywem 🙂